Türk xalq sufizminin nümayəndələrindən Pir Sultan Abdal

Türk xalq sufizminin nümayəndələrindən Pir Sultan Abdal

Xuraman HÜMMƏTOVA

XVI əsrin görkəmii simalarındarı biri olan Pir Sultan Abdalın türk xalq poeziyası tarixində özünəməxsus yeri vardır. Xalq arasında yarıəfsanəvi, yarıtarixi şəxsiyyət kimi tanınan bu sufi єairin həyat və yaradıcılığı əfsanə və rəvayətlərin qovşağında özünə yer taparaq günümüzə qədər gəlib çatmışdır. Şairin əsərlerində harada anadan olması, harada yaşayıb-yaratması haqqında cüzi də olsa, məlumata rast gəlirik. Əsl adının Heydər olması «Pir Sultanam Heydər bunda» və ya «Pir Sultanam Heydər həmən», «O ruh girdi bana, Heydər «dost» dedi» və s. ifadələrlə єair adının Heydər olduğunu vurğulayır. Şairin əslinin Xorasan ərənlərindən olması «Xorasan ərləri Urumda Şamda, biz də mehman olduq bir eyni camda» və ya «Mənim əslim Xorasandan, Xoydandır” (1)  kimi misralardan bəlli olur. «Pir Sultan Abdal XVI əsr Türkiyədə ələvi təkkə ədəbiyyatının qurucularından biri olmuşdur. Babaları Xorasandan gəlmiє, Cənubi Azərbaycanın Xoy kəndinə kцзmьє, Sivasda yaєamışlar» (2). Şairin Türkiyənin Banaz kəndində yaşaması və burada öz təriqət ideyalarını yaymasını «Bizə də Banazda Pir Sultan derlər» və ya “Uzundur-uzundur dədəmin boyu, Yıldızdır yaylası, Banazdır köyü» deməsindən məlum olur. Şair haqqında ən dəqiq məlumatı onun əsərlərindən alırıq. Türk ədəbiyyatєьnaslığında Pir Sultan Abdalın Banazdan olması haqqındakı fikirlərə müxtəlif münasibətlər mövcuddur. Bəzi tədqiqatçılar F.Köprülü, Ə.Gölpınarlı, P.Naili, S.N.Ergün və b. onun həqiqətər. Barazdan olması fikrinə tərəfdarlardırlar. Ancaq bir qisim tədqiqatçı şairin başqa bölgədə yaşadığını (Xoca Heydər) və bu ərazinin Sivas və Divrigi bölgəsində ünü olan bir ocaq olduğunu, qeyd edir, o cümlədən Ka- mai Ergün burada əiəviiər «pək az olduğundar bu tü:fcə-ocaq ilgilənməz»,-deyir. Hilali Gur isə yazır «Xoca Heydərin türbəsi зevrəsində- dağır coğu hissəsində yaşayanların hamısı əiəvidir. Sivas dolayiarından e'tibarən bütün ələvi ər bu ocaqları müqəddəs bilir, dərdlilər, xəstələr dava üçün buraya gəlirdilər» (3). Deməli, şairin Sivasın başqa ərazisində yaşaması haqqında mülahizəiərdə mövcuddur. Amma şairin özünün bu fikirləri təsdiqləyən şer nümunələrinə təsadüf etmədik.

Şair şerlərindən birində isə əslinin Yəməndən olmasını deyir: Pir Sultan Abdalam, dəstim aməndə, İsmim Xoca Heydər, nəslim Yəməndə. Bu qərib başıma bir hat gəiəndə Zamanda kişinin dostu bulunmaz. (19,6) Orta əsrlərdə türk sufiiərinin özlərini İraqla, İranla bağlaması ən'ənəvi ha! olmuşdu. Araşdırmalarda deyilir: «... soyunun yəmənli olumu o dövrdə adi bir gələnəgin ifadəsindən başqa bir şey deyildir. Pir Sultan ocağı, yəni Pir Sultan soyundan gələn əiəvilər, ələvilər arasında hələ də vardır. Bunlar seyidliklərini, yə'ni Məhəmməd soyuna mənsubluqlarını iddia edirdilər. Pir Sultana aid olan bə'zi şe'rlərdə də bu iddia vardır. Seyidlik ələvilərdə hörmət və nüfuzu meydana gətirən və artıran bir nəsnədir. Bu səbəbdən də bir зox bцyüklər ululuqlarını bir az da artırmaq iddiasını güdürdülər» (4).

XVI əsrdə Suitan Səlim ilə Səfəvilər arasında gedən mübarizə şairin yaşayıb-yaratdığı bölgədə- Anadolu ərazisində yaşayan ələvilərə qarşı təzyiqin daha da güclənməsi ilə nəticələndi. İraqdan, İrandan Anadoluya dərvişlərin gəlişinin artması Osmanlı dövlətini təlaşlandırmaya bilməzdi. Şairin dövrü «dövlət quran türklərlə təriqət quran türklərin ikili hakimiyyəti» (5) dövrü idi. Bu dövrdə hakimiyyətdə olan Sultan Səlim ələvilərə -təriqət əhlinə qarşı açıq-açığına mübarizə aparır, onların nüfuz dairəsinin artmasındarı qorxurdu. Pir Sultan Abdalın yaşadığı Anadolu bölgəsi «on iki imam məsələsinin osmançılıq məsələsinə üstün gəlməsi dövrü idi» (6). Bu zaman dövlətin ələvi şairlər üzərində xüsusi nəzarətinin olması və onları ağır cəzalar alması da təbii idi.

Anadoluda ələviliyin təbliğatçısı Pir Sultan Abdal idi. O, «Mukanna Burkan, Həllac Mərısur, Baba İshak, Şeyx Bədrəddin mübarizəsinin inqilabi ən'ənələrini davam etdirən inqilabçı bir şair idi» (7). Şair bu fəaliyyəti üzündən 1588-ci ildə Sivas valisi Xızır Paşa tərəfindən asdırılmışdı. Tarixi mənbələr göstərir ki, şairi asdıran Xızır Paşa türk sultanının İrana səfərində iştirak etmişdi. Hər kəsin bu səfərdə iştirakı ola bilməzdi. Yəqin ki, Xızır Paşa da ələvilərə qarşı apardığı amansız mübarizəsi ilə hakim dairələrdə özünə qarşı hörmət qazana bilmişdir. Belə olan halda onun İrana səfərdə iştirakı təbii görünür. «Amasiya tarixində Xızır Paşadan məşhur deyə söz açılır» (8). XVI əsr İran-Türkiyə müharibəsinin sona yetməsində Amasiya sülh müqaviləsinin böyük əhəmiyyəti olmuşdur. Qızılbaş qonşularının inadlı müqaviməti, əhalinin partizan mübarizəsi I Süleyman ilə Təhmasibi (1555) sülh bağlamağa məcbur etdi (9). Osmanlı-Səfəvi müharibəsinin başa çatması Amasiyada bağlanan sülh müqaviləsi ilə əiaqədardır (10).

Pir Sultan Abdalı asdıran Xızır Paşa haqqında xalq arasında yayılan yarıhəqiqət, yarıəfsanələr də maraqlıdır. Ələvilərə görə, şairi asdıran Xızır Paşa onun tələbələrindən olmuşdur. Paşa öz mürşidindən nəsibini istəyəndə müəllim ona: «Sən vəzir olcaqsan və məni asdiracaqsan», -demişdi. İllər ötür, aylar keçir, Xızır Paşa vəzir olur və onu Sivasa : zsa tə yin edirlər. Sivasa ilk gəlişində Pir Sultanı öz ayağına çağırır, onu süfrəyə dəvət edir. Qeyb aləminə yaxın olan, olacaq işləri qabaqcadan duyan şair Xızır Paşaya: «Sənin xörəklərini mənim köpəklərim də yeməz»,- deyir. Onun köpəklərini səsləyib yeməkləri onlara verdikdə yemirlər. Bundan sonra Xızır Paşa Sivasdakı Torpaq Qalada şairi həbs etdirir və orada asdırır. Ertəsi gün Pir Sultan Abdalın başqa yerdə göründüyünü nəql edənlər də olur. Gəlib onun asıldığı dar ağacına baxdıqda xirqəsinin asıldığını, özünün isə qeyb olduuğunu görmüşlər. Şairlə bağlı başqa bir rəvayətdə isə deyilir ki, Pir Sultan Abdal dar ağa-ənəndən sonra İrana üz tutmuş, onu təqib edənlər körpüdən keçərkən şairi tutmaq istəyəndə körpü suya qərq olmuş, təqibçilər çayı keçə bilməmişlər. Deyilənlərə görə, o,  Ərdəbilə getmiş və orada vəfat etmişdir (11).

Şairin yaradıcılığı çox mürəkkəb, mövzu dairəsi geniş və çoxşaxəlidir. Əsərləri folklor nümunələrindən tutmuş, dövrünün müasirlərinə münasibətə qədər rəngarəngdir. Bu şer örnəkləri içərisində Kərbəla müsibəti, 12 imamla bağlı bütün faciələr, Yezidin törətdiyi vəhşiliklər və s. kimi dini mövzularla yanaşı, dünyəvi mövzular da özünəməxsus yer tutur. «On iki imam ulu  şahımız», «On iki imam meydanında darımız», «Biz şəhidik, sərdarımız Əlidir. “Həzrəti Əli aşiqi” kimi şair öz təriqəti yoiunda hər şeyə hazır olduğunu əsərlərində dönə-dönə deyirdi. Şerləri şiə, bəktaşi, ələvi və qızılbaşlar tərəfindən yüz illər boyu dildən-dilə  keçmiş, demək olar ki, «qanun» sayılmışdır (12).

Türk ədəbiyyatşünaslığında şair haqqında tədqiqatlar aparılıb əsərləri nəşr olunsa da, bu günə kimi onun şəxsiyyəti haqqinda müxtəiif mülahizələr var. Şairin müasirlərinin dediyi kimi, «Pir Sultan Abdal ölümündən sonra böyük oldu, çünki o, zülmə baş əyməməsi ilə, üsyanı ilə böyük oldu» (13).

Şeirləri izlənildikcə, «nə qədər oxusan, ağdan qarayı, yenə bir mürşidə varmadan olmaz», -deyən şairin özünə mürşid olaraq, Hacı Bəktaş Vəli və Sarı İsmayılı saydığını, onların təriqət yolunu tutduğunu söyləyir. «Pirim Hacı Bəktaş», «Varmı Hacı Bəktaş Vəlidən qeyri», «Hər dəfə ölüyü diri qılammaz, Xunkar Hacı Bəktaş Vəli olmayınca», «Göyərçin donuna girib oturan, Xunkar Hacı Bəktaş Vəü hardadır?» və s. kimi bu nümunələrdən şairin təriqətdə Hacı Bəktaş Vəlini özünə mürşid hesab etməsi, onunla bağlı rəvayət və kəramətlərin Pir Sultan Abdala məlum olması aydın olur:

Sarı İsmayıl «hu» der mühib yolu,

Kimdir yaşıl beni göstərən əli.

Zahirdə, batində «Şah mərdan» Əli,

Varmı Hacı Bəktaş Vəlidən qeyri (19,100)

və ya

Pir Sultanım kərəmət qıldı Şahına,

Xunkar Hacı Bəktaş nəzərgahına.

Dəli könül həq ol, düş dərgahına,

Ər olayım dersən, ər ilə görüş. (19,175)

Türk xalq poeziyasında «on iki imam», «Həzrəti-Əli» aşiqi kimi tanınan şair hz. Əlini «Şahım», «Şahi-mərdanım» deyə xatırlaması ədəbiyyatda bəzi dolaşıqlıqlara səbəb olmuşdur. Şairin bu müraciətlə Şah İsmayıl Xətaini nəzərdə tutması fikrə gəlir. Pir Sultan Abdalın Şeyx Səfi təriqətinin tərəfdarlarından olması da məlumdur. Şerləri araşdırıldıqca onların daxili məzmunundan, mahiyyətindən doğan bir məntiq bu əsərlərin Şah İsmayıl Xətaiyə xitabən söylənməsinə bir şübhə doğurur. Şairin «Şahi-mərdan bir yol qurdu quluna», «Hər insana mərhəm Şahi-mərdanım», «Şahi-vilayətdir cümləyə irşad», «Əlidir ki, şahi-mərdan Əlidir», «Yardımçımız Şahi-mərdan Əlidir» kimi misralarından görünür ki, şair burada hz.Əlini nəzərdə tutur. «Pirlərdir, onun ruhaniyyətindən yardım bəkləmişlərdir» (14). Deməli, şairin yalvarıb imdad istədiyi, pənah gətirib, nicat gözlədiyi öz imamları olan hz.Əlidir. «Bəktaşi qızılbaşlar bu Şahi-mərdan tərkibini qısaldaraq hz.Əliyə «Şah» da deyirdilər» (15).

Şah İsmayıl Xətai ilə bağli bu fikirləri xatırlatmaq da yerinə düşərdi ki, sənətkar və təriqət əhli ona «Şahım», «Şeyx oğlu şahım» və s. ifadələrlə müraciət edirdilər. Xətainin müasiri və sarayında yaşamış XVI əsr şairi Qurbaninin «Mürşidi-kamilim, şeyx oğlu şahım, Bir ərzim var qulluğuna, şah, mənim» (16) kimi misraları bu fikri bir daha təsdiqləyir.

Bu haqda H.Araslı yazır: «Qizılbaşlar Xətaini təkcə bir hökmdar, sərkərdə kimi deyil, bir şair, mürşid, mənəvi ustad kimi də sevmiş, onun adı ilə də döyüşlərə atılmış, dava zamanı «mürşidim», «pənahım», «sərvərim», «şahım» sözlərini qələbə şüarı etmişdilər» (17). Bu fikirlərin Ə.Gölpınarlının aşağıdakı mülahizələri də təsdiqləyir: «Anadoluda Ərdəbil ocağına yiğilanların bir-birinə «Şah» deyib salamlamalan, «Mən Həccə getməyib, biz ölüyə deyil, diriyə gedəriz»- deyərək, Ərdəbilə getməkləri də məlumdur» (18).

Xətai və Pir Sultan Abdal arasında nəinki təriqət, məzhəb, əqidə, din yaxınlığı, həm də yaradıcılıq əlaqəsi də mövcud olmuşdur. ƏgərXətai

Çıxdım qırxiar yayiasına,

Çağırdım qırxiar eşqinə.

Üzümü yeriərə sürtdüm,

Yeddilər. qırxlar eşqinə. (17a, 153)

- deyirsə, Pir Sultan Abdal:

Çəkildik qırxlara vardıq,

«Niyə gəldin, can?» dedilər.

Baş kəsib niyaz eyiədik,

Keç, otur meydan, dedliər. (19, 219)

Göstərilən bu nümunələrdən Pir Sultan Abdalın Xətaidən təsirlənməsi bəlli olur. Amma şerlərində «Şaha gedəlim» və s. kimi ifadələrlə Xətaiyə getməyi arzulaması təbii görünmür, çünki Xətai 1524-ci ildə vəfat etmiş, Pir Sultan Abdal isə 1588-ci ildə edam olunmuşdur. Tarixi mənbələr hər iki şairi uzun bir zaman kəsiminin bir-birindən ayırdığını göstərir.

Türk ədəbiyyatşünasi İbrahim Aslanoğlu altı Pir Sultan adlı şairin mövcudluğu haqqında məlumat verərək yazır: «Türk ədəbiyyatında altı Pir Sultan saptadım, bu say əskilməz, daha da çoxala bilər» (19). Zamanın doianbaclarında bu sənətkarların şerləri bir-birinə qarışmış, bəziləri itib-batmış, bəziləri isə başqa ad altında yayılmışdır. Bu şerləri bir-birındərı ayırmaqda, hər birini öz sahibinə mal etməkdə Ə.Gölpınarlı, S.Əyyuboğlu, S.Nüzhet, İ.Aslanoğlu kimi araşdırıcıların əvəzsiz xidmətləri olmuşdur. Tədqiqatçılara görə, şairlərin bu ad altında yazıb-yaratmalarına səbəb sufi şair Pir Sultan Abdala məhəbbətdən irəli gələn bir hal olmuşdur. Orta əsrlər ədəbiyyatında bu ənənə artıq özünü çoxdan göstərməkdə idi. Azərbaycan ərazisində Miskin Abdal, Anadoluda Qayğusuz Abdal, Təslim Abdal və s. olması bu fikri bir daha təsdiqləyir.

Şerlərinin müxtəiifliyi, mövzu dairəsinin genişliyi şairin dərin elm və biliyindən xəbər verir. Bəzən sufi ideyalarının tərənnümçüsü olaraq maddi aləmdən zahirən uzaqlaşan şair ilahi eşqin təbliğatçısına çevrilərək, ətrafında olan hər bir kəsi öz əqidəsi və istəyi yolunda mübarizəyə səsləyir.

Dost əlindən badə içmiş dəliyəm,

Üstü qan köpüklü meşə seliyəm,

Mən bir yol oğiuyam, yol səfiliyəm,

Mən də bu yayladan Şaha gedəlim. (19, 418)

Özünü «dost əlindən badə içmiş dəliyə» bənzədən şair təsəvvüf ənənəsindən çıxış edir. Təsəvvüfi xalq şerində həqiqi aşiqlər haqq aşiqləri, ya da «badəli aşiqlər» adını daşıyanlardır. «Bunların çoxu Pir (murşid) Xızır, ya da Pirin kəndilərinə layiq gördüyü yarın əlindən badə, dolu içdiklərinə inananlardır» (20). Yuxarıdakı bənddə öz əqidəsi yolunda hər cəfaya qatlaşan, «son məqamda» dara çəkilən bir «dəlinin» «meşə seli» kimi qarşısına çıxan bütün maneələri dəf edib, hər şeyi -canlı, cansız varlığı ağuşuna alıb aparmaq istəyi, öz içində əridib, özünə qovuşdurmaq arzusu ilə yaşayan bir xalq sufisinin obrazını görürük. Özünün «yol oğlu», «yol səfili» olduğunu deməklə, «abdallığını», yol və hal adamı olduğunu bir daha vurğulayır.

«Abdal sufilərin mərtəbə sistemindəki dərəcələrindən biridir. Ən çox yayılmış qənaətə görə, abdal övliya mərtəbə sistemində beşinci dərəcəni təşkil edir (21). Bu bəndlə bağlı «pir» və «abdai» sözləri ilə yanaşı, «sultan» sözünün də təsəvvüfi izahına ehtiyac duyulur. Türk ədəbiyyatında «sultan» sözü ilk dəfə müsəlman-sünnü hökmdarlar tərəfindən onların qız və analarına deyilmişdir. Doğu ellərində isə bəylərə, din xadimlərinə, elm adamlarına «sultanım»,-deyə müraciət edirdilər. Türklərdə ilk dəfə Osmanlı hökmdarı İldırım Bayəzidə Qahirədəki Abbasi xəlifəsi tərəfindən «sultan» adı verilmişdir. Sufilər isə bu sözü taxt ilə tabut arasında fərq görməyənlərə deyirdilər (22).

Pir Sultan Abdalın müraciət etdiyi mövzulardan biri də qırxlardır. Şair tez-tez «qırxlar məclisində, eşq meydanında», «qırxımız da bir qatara düzüldük», «qırxların sürdüyü səmada cəmdir», «qırxlar səma ilə haqq yola gidər» və s. bu kimi ifadələrdən məlum olur ki, şair artıq qırxların beşinci mərtəbəsi olan abdallığı qazanmışdır (23). Qırxlarla bağlı ələvi- bəktaşilərdə belə bir əfsanə var: hz.Məhəmməd bir gün əshabi-suffanın qapısına getmiş və qapını döyərkən: «Kimsən?»-deyə soruşmuşlar. O: «Peyğəmbərəm»,-demişdir. «Bizim peyğəmbərə ehtiyacımız yoxdur»,-deyə içəridən səs eşidilir. Həzrəti-peyğəmbər getmək istəyərkən Tanrıdan təkrar qapını bir də döymək sədası gəlmişdir. Yenidən içəridən səs gəlir, «Kimsən?»-deyə soruşurlar. «Rəsulam»,-deyə cavab verir. «Buraya rəsul sığmaz»,- deyib, qapını yenə də açmamışlar. Axırda peyğəmbər: «Mən fəqirəm»,-deyir və qapını açırlar. Həzrəti-peyğəmbər çзəri gərərkən 39 kişinin oturduğunu görür. «Siz kimsiniz?»-deyə soruşur. «Biz qırxlarıq, hamımızın könlü birdir, birimiz nəyiksə, hamımız da odur». Bu zaman hz.Əli də içəridə olur, amma peyğəmbər onu görmür. Həzrəti-peyğəmbər bu halın isbatını sorur. Hz.Əli qolunun damarını kəsir, bu zaman hamısının qolundan qan axmağa başlayır. Tavandan da qan axdığını görürlər. Həzrəti-peyğəmbər: «Bu nə qandır?» deyə soruşduqda «bizlərdən biri tavana çıxmışdı»,- cavabını alır. Hz.Əli qolunu bağladıqda hamısının qanı dayanır. Bu zaman Səlman bir dənə üzüm dənəsi gətirir. Peyğəmbər bir üzüm dənəsini qırxlar arasında necə bölmək haqqında fikirləşərkən Cənabi-Cəbrayıl cənnətdən bir tabaq gətirmiş, üzüm dənəsini əzmiş və suya qarışdıraraq qırxlara paylamışdır. Qırxlar səma edərkən peyğəmbər də onların arasında olmuşdur. O, səma edəndə başından sarğısı düşmüş, qırxlar bu sarğını qırx hissəyə bölərək bellərinə bağlamışlar. Bununla da onlar xidmət libasını geymişlər. Pir Sultan Abdal da özünü qırxlardan biri hesab edirdi və bu fikri şerlərində tez-tez vurğulayırdı. Xalq arasında belə bir fikir də mövcuddur ki, qırxlardan biri ölərkən yerinə başqası gəlir, amma bu gələnin kim olub qırxlara qarışmasını təkcə  Tanrı bilir. Dilimizdə «qırxlara qarışmaq» sözü də buradan qalıb. Qırxlara bəzən «qeyb  ərənləri», «qütblər qütbü» də deyirlər. Onların yağış yağdıraraq möcüzə göstərməsi Allaha yaxın adamlar olması ilə də bağlı rəvayət və əfsanələr mövcuddur. Pir Suitan Abdalın dar ayağında oiarkən göstərdiyi möcüzələr də onun abdallığından xəbər verir.

Qırxımız da bir qatara düzüldük,

Haqqa, Məhəmmədə ümmət yazıldıq,

Həqiqətə şərbət olduq, əzildik,

Biz içəriz, saqi, peyman Əlidir. (19,161)

Ümumiyyətlə, xalq şairlərinin müraciət etdiyi ənənəvi mövzulardan biri də vücudnamədir. Burada şair anadan olub ölənə qədər keçdiyi həyat yolunu qələmə alaraq oxucunu tanış edir. Hər bir ustad sənətkar bu şer formasına müraciət etməklə soyunun, əsli, nəcabətinin kim olduğunu, ata-anasının kimliyi haqqında, dünyaya gəlməsi, uşaqlıq illəri, ailə həyatı, sevgisi, həyatda çəkdikləri iztirablar, bir sözlə, doğulan gündən ölənə qədər keçdiyi ömür yolu ilə oxucusunu tanış edir. Türk ədəbiyyatında «yaşnamə» və ya «yaş dastanı» (24) adlanan bu şer şəklində şairin yaşadığı dövr, ictimai-siyasi vəziyyət haqqında da məlumat verilir.

İyirmisində ağıl başdan sonrulur,

Otuzunda varsa doğa devrilir.

Qırx yaşında ağıl başa çevrilir,

Əllisində ovun almış baz istər. (19, 333)

Pir Sultan Abdalın bir qisim şerləri Yunus Əmrəyə nəzirə şəklində yazılmışdır. Əgər Yu-nus Əmrədə

Sordum sarı çiçəkdən:

Rəngin nədən sarıdır?

Çiçək dedi: Ey dərviş,

Yolum haqqa doğrudur. (25, 282)

Pir Sultan Abdal:

Sordum sarı çiçəyə:

Sənin bənzin nə sarı.

Nə sorursun, hey dərviş

Həqq qorxusu çəkmişəm. (19, 223)

Hər iki sufi şair sarı çiçəyin ilahi eşqin həsrətindən saraldığını söyləyir. (Yeri gəlmişkən, Yunus Əmrə və Pir Sultan Abdal əlaqələri ayrıca təaqiqat işinin mövzusudur). Son olaraq, onu da demək lazımdır ki, türk xalq şe'ri tarixində Pir Sultan Abdalın yaradıcılığı özündən sonrakı xaiq şerinə tə'siri baxımından da əhəmiyyət kəsb edir.

Qaynaqlar:

1.     Cahit Öztelli. Pir Suitan Abdalın həyatı ilə ilgili yeni serləri. «Türk dili», 1954, sayı: 34, s 586.

2.     Abdulbakı Gölpınarlı. Pir Sultan Abdal,- Türk ensiklopedisi, II c., Ankara, 1978, s.22.

3.     Mehmet Naili Gür. Pir Sultanın mezarı. «Türk folkloru araştırmaları», 1970, sayı: 255, s.5761.

4.     Hikmet Dizdaroğlu. Pir Sultan nereli? «Türk folkloru araştırmaları», 1970, sayı: 256, s.5785.

5.     Kemal Karaloğlu. Türk edebiyyatı tarixi, I c., İstanbul, 1980, s.450.

6.     Yenə orada.

7.     Riza Mollov. Ədəbi makaleler, Sofiya, 1958.

8.     Cahit Öztelli. Pir Sultan Abdalı astıran Xızır Paşa kimdir? «Türk folkloru araşdırmaları», 1958, sayı: 232, s.5110.

9.     Azərbaycan Sovet Ensiklopediyası, Bakı, 1984, s.404.

10.                        O.Əfəndiyev. Azərbaycan Səfəvi dövləti, Bakı, 1993, s.207.

11.                        A.Gölpınarlı. Pir Sultan Abdal, «Türk dili», 1968, sayı: 207, s.418.

12.                        Yüz böyük türk, Bakı, 1991, s.87.

13.                       K.Karaloğlu. Türk edebiyyatı tarixi, I c., İstanbul, 1980, s.458.

14.                        Hikmet Dizdaroğlu. Adı çəkilən əsəri, s.5786.

15.                       Yenə orada.

16.                       Qurbani, Bakı, 1990, s.5.

17.                       Şah İsmayıl Xətai. (məqalələr toplusu), Bakı, 1988, s.17. 17a.

17a. Şah İsmayıl Xətai. Əsərləri, I c., Bakı, 1975.

18.                        A.Gölpınarlı. Pir Sultan Abdal, «Türk dili», 1968, s.413.

19.                       S.Aslanoğlu. Pir Sultan Abdallar, İstanbul, 1984.

20.                       P.Naili Boratov. Aşıq ədəbiyyatı, «Türk dili», 1968, s.341.

21.                       F.Köprülü. Azərbaycan ədəbiyyatı üzrə qaynaqlar, İstanbul, 1986, s.196.

22.                       Bədri Noyan. Bəktaşilikdə kullanılan geyimler, Türk folkloru araştır-maları, 1977, sayı 334, s.7992.

23.                       Yunus Emre. Risalet al-Nüshiyyə ve divanı, İstanbul, 1965.

24.                       Azərbaycan aşıq edebiyyatı antolojisi. Ankara, 2000, s. 53

25.                        Mustafa Necati Bursalı. Yunus Emre. Həyatı və bütün şeirləri. İstanbulş s. 282